KONCERT GACKT'a (06.08.2011r. Stodoła) i Warszawa

Jeszcze raz przepraszam, że tak długo, wszystkie zdjęcia po "kliknięciu" powiększają się. To tyle, miłej lektury!

Moje przeżycia związane z wyjazdem do Warszawy zaczęły się już dzień wcześniej. Cóż się dziwić? Zawsze chciałam pojechać do stolicy, zobaczyć Pałac Kultury i pójść do Stodoły no i zjeść coś w japońskiej restauracji. A tu Warszawa, Stodoła z koncertem G., spotkanie z cudownymi bloggerkami, jedzenie w japońskiej knajpce i te emocje, które się w nas kumulowały. A  to trzeba się spakować, przygotować wszystko, wstać raniutko (o 5:00 pobudka dźwiękami "Flower", które mnie nie obudziło), ubrać się, wypić kawusię i wyruszyć w podróż tramwajem, aby dotrzeć na bus, który miał mnie zawieźć do Warszawy. Z tego wszystkiego przed wyjazdem spałam może 2h, bo nawiedzały mnie okropne myśli typu ukradzenia podręcznej torby, w której miałam bilet, ześlizgującej się torby z mojego ramienia, która wpada pod kolejkę i zostaje zmielona na strzępy. Wstałam bardziej zmęczona niż jakbym się nie położyła w ogóle spać. 

W sobotę raniutko mój małż bardzo miło mnie zdziwił, bo przygotował dla mnie niespodziankę w formie odwiezienia mnie do Gdańska Głównego kolejką. Więc do małej raniutko przybyła niania :)

Także mój mąż mężnie odstawiła mnie na busa, który wyjechał spod dworca o 7:45 i tak zaczęła się moja podróż :D W sumie bardzo miła i radosna podróż, prócz jednego incydentu z moim biednym pęcherzem i zakonnicy, która siedziała za mną mówiąc zdrowaśki (ale to zagłuszyłam słuchając muzyki na telefonie). Pytałam kierowcę o postój, a ten zatrzymał się na postój jakieś 150 km dalej ;P (ponad godzinę później), ale nie tylko mnie ścisnęło na pójście do przybytku, jednak ja chyba najszybciej wystrzeliłam z samochodu gnając na złamanie karku do toalety bez zapiętych na zamek trampek ;) jak zwykle i jak na złość muszę wyglądać w takich sytuacjach komicznie. Do Warszawy wjechaliśmy ok. 13:10 czyli z opóźnieniem, ale rozglądałam się po stolicy jak dziecko z otwartą buzią szukając górującego nad resztą miasta Pałacu Kultury i powtarzając sobie w myślach: "Pałac Kultury mym drogowskazem". Wysiadłam na przystanku Metro Politechnika 01 o godzinie 13:20 i po przejściu przez pasy pod wejście do stacji metra zadzwoniłam do Miriel. Miałyśmy się spotkać pod "Złotymi Tarasami" (gdziekolwiek to jest? i jakkolwiek to wygląda?).

Miriel oczywiście wspierała mnie na duchu, abym przejechała jeden przystanek metra i wysiadła w centrum pamiętając, aby wsiąść do metra w kierunku na Młociny :) Bilet kupiłam bez problemu, jednak bramka metra była dla mnie rzeczą nie do przeskoczenia! Razem z dziewczyną (wybacz zapomniałam Twojego imienia), która jechała ze mną w busie również na Gackto starałyśmy się sforsować bramkę jej się udało mi nie. Wtedy poczułam się jakby z butów wystawała mi słoma ;/ No cóż nie każdy mieszka w takim mieście jak Warszawa. Także na pierwszą w życiu podróż metrem miałam kompankę. Wysiadłam w centrum razem z towarzyszką z Gdańska i jej koleżanki pokierowały mnie zgodnym chórem i pokazując palcami wskazującymi "tam" po wspomnieniu hasła "Złote Tarasy". Mijając po drodze Pałac Kultury i będąc kierowaną przez Miriel (przez telefon) z zachwytu przystanęłam przed Pałacem i się popłakałam, nie myślałam, że jest aż tak piękny! Miriel oczywiście okazała mi niezwykłą cierpliwość, za co Ci bardzo dziękuję!! Idąc z plecakiem w spiekocie  zauważyłam po drugiej stronie ulicy właśnie owo "łoł!"

Owe: "łoł". Źródło zdjęcia: tutaj.

bo tylko tyle powiedziałam stojąc jak sierota z otwartą buzią, nawet nie zwracałam uwagi na przyglądających się mojej osobie ludziom. Ruszyłam w kierunku jak już teraz wiem! Ha! Centrum handlowego "Złote Tarasy" ^.^ i co? Wlazłam do nie tych obrotowych drzwi co trzeba... Miły pan ochroniarz grzecznie mnie wyprosił wcześniej mówiąc gdzie mam podążyć, ludzie spojrzeli na mnie  jak na ufo, a ja tylko pomyślałam: "że też muszę zawsze zrobić z siebie kretynkę, no cóż ktoś musi! Trudno nie będę się przejmować,  spotkam się z dziewczynami, będę miała masę wspomnień i będę się świetnie bawić na koncercie!

Ach już nie mogę się doczekać ich striptizu i fanservice'u". Miriel mnie odnalazła! Na pierwszym piętrze w restauracji japońskiej czekały na mnie prócz Miriel: Asai, Ismara, Sirielle i Marta. Bardzo miła restauracja, ludzie przyglądali się nam z ogromnym zaciekawieniem. W menu znalazłam sobie zupkę wonton z pierożkami. Przed przyniesieniem zupki przyniesiono nam miseczki z pyszną sałatką z sezamem (nie wspomnę nic o tych ręcznikach w koszyku!).

Moja, pyszna zupka :)

Po zjedzeniu, sesji fotograficznej z dziewczynami i wypisaniu liścików przez Miriel i Sirielle, które dołączyły do kwiatów dla G. poszłyśmy z Miriel na dworzec centralny żeby zamknąć mój plecak w depozycie. To był dobry krok z mojej strony! Biorąc pod uwagę, co później działo się pod klubem. 

My oprócz Marty, która robiła nam zdjęcie :)

Po oddaniu mojego bagażu pomknęłyśmy do metra, aby dojechać do Stodoły. Bramki metra kolejny raz mnie zestresowały. Metro kierunek Kabaty, musiałyśmy wysiąść na Polach Mokotowskich (czyli drugi przystanek od centrum). Na przystanku Metro Politechnika odezwała się z głośnika miła pani oznajmująca, że metro nie zatrzymuje się na kolejnym przystanku. Więc w te pędy wyskoczyłyśmy z metra z nadzieją, że kolejne zatrzyma się na naszej stacji, jednak myliłyśmy się. Więc pozostał nam autobus, po chwili oczekiwania przyjechał autobus, w który z radością wsiadłyśmy. Dziewczyny usadowiły się radośnie rozmawiając, a ja patrzyłam zafascynowana przez okno. Aż przy przystanku autobusu ukazał mi się oszklony tunel prowadzący na stację metra i tak mnie olśniło, że to raczej tu mamy wysiąść. Jednak dziewczyny były tak pochłonięte rozmową, że wysiadłyśmy przystanek za daleko. W końcu dotarłyśmy! Idąc przez przejście dla pieszych spotkałyśmy jeszcze Lladię. Pod klubem był już dość spory tłum ludzi, do otwarcia klubu zostało jeszcze ok. 2,5h. Pod Stodołą odnalazła nas Benihime-chan. Było bardzo wesoło :D prócz mojego podpisywania się na fladze dla YFC, gdzie w swoim nicku zrobiłam błąd (;_;)

Przy klubie Stodoła.

P.S.  Dzięki Ismaro za nie opublikowanie mojego zdjęcia z chałką w buzi i siatką na głowie ;P (mi też czasem odbija, statecznej, dojrzałej i opanowanej Matce polce ;P)

I zaczęło lać... grzmieć, błyskać i to centralnie nad naszymi głowami! Masakra! Lubię burzę, ale nie stojąc w 7 dziewczyn pod 3 parasolami (komuna parasolowa), gdy Ismara grzebie w internecie na telefonie ;P Sadystka! Dobrze, że w nas piorun nie trzasnął.

Dzięki Miriel doszła do nas informacja o tym, że organizator zacznie wpuszczać nas 30 min przed czasem. Bardzo łaskawe z jego strony! :D

Komuna parasolowa :D

Źródło zdjęcia: tutaj. (Ja i Marta)

 

Wciskałyśmy się przez wąziutki kołnierz zrobiony z płotków trzymając się w talii, aby się nie pogubić. Sprawdzanie torebek, rewizja, sprawdzanie biletów i już można było pędzić pod scenę. Powiem szczerze, byłyśmy bliżej pod sceną niż na Miyavim :D Stałyśmy w rosnącym tłumie, widziałam tą "klatkę" na, której mieli tańczyć Gackt i Jon z napisem YELLOW FRIED CHICKENz. I bałam się, na prawdę bałam się, czy on rzeczywiście wygląda tak jak na zdjęciach i w filmach. Chyba tego bym nie mogła przeboleć jakby Sho okazał się- nie Sho.

Wybaczcie mi jakość zdjęcia, ale mój telefon perfidnie oddala, nawet gdy przybliżyłam dwukrotnie obraz ;/ zdjęcie zrobione dosłownie chwilę przed momentem, gdy z głośnika popłynęło co drugie słowo "fuck",

YELLOW FRIED CHICKENz

spojrzałam za siebie... Ułamki sekundy, zrobiło mi się słabo, a przy tym oniemiałam, tłumu ludzi nie było końca i pierwsze, co pomyślałam: "nie wrócę z tego koncertu żywa, jak ten tłum zacznie przeć na rzędy wcześniejsze". Było duszno, wszyscy mieli mokre ciuchy, mądrze, że do sufitu przywiązano 4 zwykłe wiatraki biurowe, które jednak nas poratowały. 

I wyszli na scenę... Tłum ani drgnął, jak stałam tak stałam, i pierwsze co pomyślałam to, to że G. wyglądał na bardzo groźnego, wściekłego, złego i przemknęło mi: "Boże on chce nas pozabijać, czy zgwałcić?". "Przecież Sho nie był taki groźny, nie patrzył takim zawistnymi oczami. Gra, na pewno gra! Albo się pokłócili z Jon'em? To nas pozabija, czy nie? Nie, przecież kocha nas, bo by nie przyjechał! Tak! To jest mój kochany Sho i zaraz nie będzie się złościł!". I zaczęli, bardzo ogłuszyła mnie muzyka, nie wiedziałam przez moment gdzie jestem. Zbyt głośna, dudniąca, miałam wrażenie, że chce naz ogłuszyć i zakamuflować niedomaganie głosu G., czemu? Przecież i tak by było ok, jakkolwiek by śpiewał, tak jak było z Meeve, gdy mu się głos załamał na "Gravity". Co do charakteryzacji,

nie byli mocno umalowani, ale mi się bardzo podobało, za to You wyglądał zupełnie inaczej, aż zaczęłam się na jego widok ślinić (*@.@*). 

Lista piosenek:

The End of the Day [nowa]*

Wkurzony G.

Nine Spiral
Speed Master

Last Kiss [nowa]*
Episode.0
Mind Forest (eng ver).

妄想-Girl [aka gay song, nowa]*
Vanilla

Justified
Jesus
You are the reason [nowa]*

All my love [nowa]*
Uncontrol

Beztroski Jon

Co do fanservice'u, który nam panowie zafundowali, powiem tylko: "Mało! Chcę więcej!". Rozrywane koszule rzucane w tłum, krawaty, rzucane kostki do gry na gitarze przez You i Chachę. Nie sposób było złapać koszuli, czy krawatu, jednak zachowanie fanów mogę określić jako pełną kulturę, nie było przepychanek, walk na rwanie ciuchów rzuconych przez Gackto czy Jona, chciałam złapać butelkę wody, którą rzucił Jon, ale złapała ją dziewczyna przede mną, a ja dostałam jedynie wodą po oczach. No cóż, dobre chociaż to :D Do tego jeden minus, za długo kazali nam się drzeć, abyśmy pokazali swoje dusze... dlatego też pewnie to zapalenie oskrzeli. Ale było warto, nie żałuję, było genialnie, w sumie (wstyd) przez nagłośnienie i oszołomienie rozpoznałam tylko Vanillę (bosko im wyszła! szkoda, że nie mogłam stanąć po między nimi i razem z nimi pokręcić pupą ;P), a to że G. zadecydował o drugim wokalu jak dla mnie bomba. Można było popatrzeć na dwa ciacha :P

You (*^.^*)

Układy choreograficzne proste, ale bardzo mi się podobały, nie zaśmiałam się z nich ani razu, byłam pełna podziwu dla ich tańca.  Razem z dziewczynami stałyśmy blisko siebie, a to dlatego, że milej i jakoś (jak dla mnie) bezpieczniej i miło spojrzeć na uśmiechnięte znajome buzie. W pewnym momencie zwiesiłam się totalnie wgapiając się w Gackto, jego twarz i posturę i zachciało mi się płakać, przemykało mi przez myśl jedynie: "Boże, to on to G., to mój Sho, jest przystojny jak na zdjęciach, jak w Moon Child!" Trans, oderwanie od rzeczywistości! Nie mogłam uronić łzy, i dzięki Ismarze, która mnie trąciła łokciem ocknęłam się. Krzyczeliśmy tak głośno, że mimo mojej znikomej wiedzy o G. zauważyłam, że się wzruszył, pokzał nam wyciągnięty kciuk do góry i obrócił się na moment do nas plecami, nie chciał się popłakać (tak mi się wydaje). To mnie zmobilizowało do jeszcze głośniejszego krzyku ponad siły, paliło mnie w gardle, łamał się głos, bolały uszy od mojego i innych krzyków, mimo to krzyczałam. Wiedziałam, że tak naprawdę tylko tak mogę mu podziękować za to, że przyjechał i zdzierał sobie dla nas gardło, że to jest jedyny sposób żeby nas zapamiętał... żeby zapragnął wrócić...

Jeszcze jedno jeśli chodzi o końcówkę koncertu, perkusista rzucał swoimi pałeczkami do gry, biorąc pod uwagę, że nad salą na której był nasz tłum znajdował się balkon, na którym było dwoje nastolatków na wózkach z opiekunami, cieszy mnie to i bardzo wzruszyło, że dzieciaki mają na pamiątkę po pałeczce.

I mam niedosyt, że nie zagrał "Secret Garden", "Flower" czy "Fragrance" ;( Może następnym razem... Po koncercie stwierdziłyśmy, że poczekamy aż Gackto czerwony autokar będzie wyjeżdżać, żeby go pożegnać. Lladia umilała sobie czas puszczając bańki. W końcu zaczęli wyłaniać się z czeluści Stodoły i skierowali kroki do autokaru, o ile się nie mylę G. pomachał do nas i posłał buziaka :) miał kapelusz na głowie i później widziałam go dosłownie 2 metry od siebie, dzieliła nas tylko autokarowa szyba, siedział w kapeluszu z laptopem na nodze założonej kostką nogi na drugą :D Było mi wewnątrz ciepło, że tak miło ich pożegnaliśmy mimo, że na zewnątrz byłam bardzo zmarznięta przez mokry sweter i gorset. Powrót do centrum, aby wziąć mój plecak z depozytu i ciepła herbata w barze pod dworcem w oczekiwaniu na autobus do mieszkanka Miriel. Z autobusu robiłam zdjęcia śpiącej Warszawie (wybaczcie za jakość).

 

Domyślam się, że ta relacja jest mniej przepełniona emocjami i uwielbieniem dla G. ogarnęłam się po koncercie niezwykle szybko... Może to też dlatego, że znów trzyma mnie Vicoholizm (i nie odpuszcza nawet na trochę). Może to też przez to, że G. lubię tylko za kilka piosenek i za "Moon Child".

U Miriel, aaa!! kocham Twój kredens w kuchni!!!! Masz cudowne mieszkanko i cudowne koty :D Spałam 3h i po przebudzeniu zastanawiałam się gdzie jestem, czemu Miriel szyła w nocy na maszynie (skutek uboczny głośnej muzyki zapewne) i czy poprzedni dzień rzeczywiście się wydarzył?! Ogarnęłyśmy się dość sprawnie i pojechałyśmy do centrum (podczas jazdy robiłam zdjęcia, które wyszły bardzo ładnie), tam Miriel zrobiła mi zdjęcia pod Pałacem Kultury i Nauki (miło, że nie zauważyłyście, że prawie się popłakałam, że zechciałyście spełnić moje marzenie). Specjalnie dla Was: "KaŁaiiiiii"- macha rękami i podskakuje.

W tunelu kupiłam pyszne drożdżówki i wodę. Posiedziałyśmy na ławeczce i dziewczęta odprowadziły mnie do tunelu metra. Dziękuję Miriel za oświecenie jak działają barierki metra i że nauczyłaś mnie kupować bilety w automatach.

 

 

 

I ostatnie zdjęcie zrobione przy przystanku Metro Politchnika 02, przez które mam bardzo przykre wspomnienie wyjazdu z Warszawy. Robiąc zdjęcia w Warszawie przypomniała mi się szkolna lektura "Przedwiośnie" i słowa "jedź do Polski, tak stoją szklane domy".

Przykre, bo gdy przyjechał mój bus do, którego miałam zarezerwowany bilet już 2 sierpnia, pan oznajmił mi, że nie ma mnie na liście pasażerów i nie weźmie mnie do busa. Jedyne co mi pozostało to zadzwonić do pani, u której zamawiałam bilet. I okazało się, że jednak nie muszę jechać zwykłym PKSem, który miałam mieć z Dworca Zachodniego za 20 min, a na który pan kierowca skwapliwie chciał mnie podwieźć, bo nastąpiła pomyłka. Podróż do pierwszego postoju przeżyłam z trudem siedząc na samym końcu, później przesiadłam się na miejsce obok kierowcy (pal licho, że musiałam wysiadać za każdym razem, gdy ktoś wysiadał, nie trzęsło i ci beznadziejni ludzie nie posyłali mi takich ścin jakbym kogoś zabiła). Większość podróży powrotnej przespałam, resztę pisałam wiadomości na Twitterze z Ismarą (dziękuję za wsparcie na duchu). Dziwni ludzie, naprawdę, gdy wykłócałam się z kierowcą o miejsce podając kolejny raz moje nazwisko, a ten nawet nie raczył tego sprawdzić w zeszycie, ludzie się śmiali, perfidnie i chamsko się śmiali, jakby chcieli powiedzieć "dobrze jej tak".

W Gdańsku byłam ok. 16:30, ale do domku wróciłam blisko 24:00 (jak urlop, to urlop).

A oto reakcje Gackt'a i YFC na koncert w Polsce:

 

 

Dziękuję, że zechcieliście poświęcić czas i przeczytać mój wpis :D