Niby cudowny dzień miał być, a tu znów oboje prychają kichają i widać, że lada dzień znów będą zdechlaki, a ja od początku będę latać, a jeszcze nie odespałam.
Walentynki święto Zakochanych... Nie lubiłam, nie lubię i nigdy nie polubię tego święta, jest dla mnie wymuszone i trochę beznadziejne. Bo tak naprawdę zakochani mają święto co dziennie... mogąc się przytulać, widzieć siebie, trzymać za ręce etc. A nie lubię przez szkołę, przez te głupie zbieranie kartek na wyścigi jak przychodził kurier rozdawać walentynkowe kartki i oczywiście śmiech z tych co to nie dostali żadnej (tu właśnie JA!). Ale po mnie jakoś to spływało jak po kaczce, już jakoś bardziej utożsamiam się z komunistycznym świętem Dnia Kobiet i tak! BARDZO lubię czerwone goździki! Nie znoszę róż!
Przechodząc do sedna sprawy choć tak do końca już sama nie wiem cóż tak naprawdę chciałam napisać, bo zaczynam filozofować... Właśnie porządkowałam fotki na dysku moich Bożków, każdy zapakowany do folderu opisanego imieniem i nazwiskiem. Przeglądałam wszystkie fotki Vica, Kamenashi-san, Akanishi-san i zdałam sobie sprawę, że naprawdę ich lubię choć pewnie nie miałabym nawet śmiałości na nich spojrzeć nawet jakbym tylko ja stała na przeciwko nich a oni zapytali by mnie o godzinę... Podziwiam ich, ubóstwiam za to, że są tacy przystojni, niewinni i słodcy i za to, że świetnie śpiewają i umieją się przeobrażać jak kameleon do danej roli. Ale mimo wszystko współczuję im, na niektórych zdjęciach można wyczytać z ich oczu, że są tym zmęczeni, może nawet chcieli by na jakiś czas stać się niewidzialni?! Nie wiem, nie umiem tego ubrać w słowa... Kontrolowane życie przez agencje szczególnie w Japonii musi być naprawdę męczące, zero dziewczyn, a już w ogóle żon, na to musi być pozwolenie odgórne... Człowiek musi naprawdę być niewinny, piękny i do tego bez grzechu... Jak porcelanowe lalki zamknięte w szklanych klatkach. Wszyscy mogą Ciebie dotykać ,ale Ty jesteś tu eksponatem i musisz się na to godzić, bo za to Ci płacimy. Inne wzorce, inne zachowania... z jednej strony super sprawa, dla dzisiejszej (w większości) bezmózgiej i czerpiącej chore wzorce z zachodu młodzieży. Może dlatego tak bardzo lubię tą sztuczność Azji? Bo to też przecież naturalne nie jest. Ale przykro mi... Na pewno lubią swoją pracę choć trochę, ale też na pewno to ich bardzo męczy, koncerty, występy, plan filmowy/zdjęciowy, wywiady, wiecznie uśmiechnięci. Jak mi się skojarzyło (włącza mi się skrajnie czarny humor). Taki gwiazdor Azji, wstaje rano i sobie myśli: Boże, jak ja się beznadziejnie czuję tyle się złego wydarzyło tu babcia zmarła, ojciec chory, przyjaciel stwierdził, że mnie nie chce znać, a tu jeszcze mam dziś umówione wywiady. No muszę się uśmiechać, muszę, przecież wszystko jest super!". To już w ogóle jest strasznie wyczerpujące, robienie dobrej miny do złej gry, zamazują się priorytety i tak naprawdę człowiek nie wie na jakie sytuacje jak reagować. Najlepiej się tego wyzbyć, ale jak oni mają to zrobić?! I tak sobie pomyślałam, że może też przez to Vic zrobił się bardzo narcystyczny i może też dlatego Kamenashi ma dziewczynę 20 lat starszą od siebie?!
Także Walentynek nie uznaję! Ale jak Wy lubicie, uznajecie to życzę wszystkiego tego co sobie wymarzycie :)
Mi się kojarzą ze szkolną obłudą i tandetnymi gadżetami, na których zarabiają krocie. Ale wiadomo każdy pretekst dobry, żeby pod danej nazwy święta szyldem kupić prezenty ;P I tak dziś mam ochotę popatrzeć na panów: Gackto-san, Vic (Yu Min), Kang Won Dong i Kamenashi- san :)
A Kwiatuszkom życzę szczęścia, zdrowia i żeby znaleźli swoje drugie połówki, bo ja się przecież nie rozerwę, ani nie sklonuję ;P (żarcik).
Ach! I bym zapomniała, dzięki Miriel zostałam oświecona, jakoś tak nie przyszło mi do głowy sprawdzenie co śpiewa Gackto w piosence "Vanilla", ale już sprawdziłam, oczywiście miałaś rację Miriel angielskie tłumaczenie się dość różni od tego co ja czytałam po polsku. I tak się zastanawiam czy w moich tłumaczeniach nie poprzeinaczałam czegoś ;/ może to nie był najlepszy pomysł żebym się za to brała. Ale wracając do tekstu pana Kwiatuszka Gackto... tekst piosenki jest... wyuzdany (zabijcie nie wiem, ale to słowo mi najlepiej pasuje do tego co czytałam), Chociaż czytając tłumaczenie, z każdym zdaniem moje oczy robiły się coraz szersze i byłam zdziwiona, że Gackto coś takiego śpiewa... Ale mimo wszystko piosenka mi się podoba, może właśnie teraz bardziej jak wiem o czym śpiewa :P Ale wychodzi ze mnie prosię. W sumie, nie powinnam chyba tu pisać takich rzeczy, no mam nadzieję, że mało osób przeczyta ten wpis :P Ale się rozpisałam... Więc buziakuję Was moi kochani Kwiatkowi mężczyźni :) :*
Mati trzymał za mnie kciuki przez gg, gdy zamawiałam bilet w pierwszej turze na Miyaviego, byłam z nim w stałym kontakcie, dwie siski (B. i A.) dowiedziały się o bilecie tego samego dnia :D Mati niezmiernie się ucieszył, gdy wykrzyczałam do niego w dzikiej radości o bilecie, że już go mam w domu na spotkaniu w pubie. Boróffka znów się śmiała, że jestem wariatką i znów to przeżywam :) A tak to, patrzyli na mnie jak na freak'a, oprócz pana Kaliego, który okazuje się, że próbuje się nauczyć japońskiego z anime :) Tak jakoś pogadaliśmy sobie bardzo miło o wszystkim i o niczym, oczywiście jak na każdym spotkaniu musi być ta jedna osoba, która wprowadza ogólny ferment (ale to nie ja :P). Z żartu do żartu, aż usłyszałam niemiłą uwagę na temat Vic'a po pokazaniu jednej dziewczynie, która znam kilka lat, ale za nią zbytnio nie przepadam. Pokazałam jej moją tapetę w telefonie. I usłyszałam:
Tytuł filmu Ichi. Jestem ni to w szoku, ni to w odrętwieniu po obejrzeniu tego filmu... Nie umiem określić tego stanu. Film bardzo mi się spodobał mimo kilku momentów (policzyłabym je na palcach jednej ręki), które wkuły mi się w pamięć, a mianowicie tzw. "plucie nadmierną ilością krwi" jak to jest w kinie japońskim ujęte ;)
Ichi (Haruka Ayase) nazywana jest Goze (瞽女?) dosłowne tłumaczenie ślepy żebrak, kobieta z shamisenem to japoński termin odnoszący się do historycznych niedowidzących japońskich kobiet, z których większość pracowała jako muzycy. (Źródło: tutaj) 
Po wykluczeniu z grupy niewidomych kobiet (nie z własnej winy, została zgwałcona), wyrusza w podróż aby odnaleźć osławionego niewidomego wojownika władającego mieczem samurajskim. Ichi w młodym wieku od ów pana dostała dzwoneczek, który zawsze nosi przy sobie i była szkolona we władaniu samurajskim mieczem. Niebawem na jej drodze staje Touma Fujihira (Takao Ôsawa), który chce pomóc dziewczynie aby nie została splugawione przez trzech mężczyzn, jednak nasza bohaterka umie sobie doskonale poradzić sama. Ichi nie jest zachwycona podróżowaniem z Toumą, ale kilkakrotnie pomaga mu. Dziewczyna nie ufa ludziom twierdzi, że są dwu licowi i splugawieni, łatwiej ufać dzieciom, choć powodują kłopoty i są głośne.
Ai Ni Yi Wan Nian (Love you 10,000 years). Wu Qifeng (Vic Zhou) jest liderem i wokalistą zespołu rockowego. Zostaje wyrzucony z mieszkania przez dziewczynę, która z nim zrywa, chłopak nie wie gdzie ma się podziać. Sakurada (Yuki Kato) jest Japonką, która przyjeżdża na Tajwan, aby nauczyć się tam chińskiego przez trzy miesiące. Dziewczyna pracuje w barze, gdzie występuje właśnie Qifeng. Cóż będzie znaczył kontrakt opiewający na kwotę 1 mln? Cóż wyniknie ze znajomości bałaganiarza, rockmena, który żyje z dnia na dzień? Czy poukładana Sakurada wytrzyma mały nieporządek jaki powstanie w jej życiu? Czy po zdaniu kursu dostanie wizę do Shanghaju? Czy Qifeng straci do reszty głowę, a może ją odzyska i zacznie znów występować?
Huo Gai Ni Dan Shen (You deserve to be single). Lu Chao prowadzi True Love investigation department, w zleceniach pomaga jej brat Li Zheng (Mike He). Praca Lu Chao polega na przyjmowaniu zleceń od mężczyzn, którzy niebawem mają wyjść za maż, aby ich narzeczone zostały sprawdzone co do wierności. Zadaniem Li Zheng jest sprawdzanie przyszłych żon, a że chłopak ma nieodparty urok... to różnie to bywa. Wszystko szło by jak zpłatka do momentu, gdy Lu Chao zakochuje się w jednym kliencie, a Li Zheng w jego narzeczonej- Fei... Zheng chce się wycofać i nie psuć parze wspólnego życia... Jednak czy to wyjdzie?! Cóż ma wspólnego praca Fei z całą sprawą? Dlaczego Li Zheng zostanie porwana?
A film z pewnością jeszcze obejrzę :) Przez cały czas gościł uśmiech na moich ustach i czasem nie umiałam się powstrzymać przed wybuchem głośnego śmiechu :) 
Jakoś mój nastrój pseudo depresyjny przez pogodę i inne uwarunkowania nie pozwala mi na obejrzenie czegokolwiek z Azji, dlaczego? Tak jakoś nie będę pisać o płaczach itp.
A chodzi tu o film z Barbie Hsu "Ai de fa sheng lian xi (My so called love)".
A oto Perełka, o której w sumie nie wiem dlaczego nie napisałam, a może dlatego, że obejrzałam ją tylko u boku Vic'ka w "Meteor Garden I i II" i w "Mars". Do wczoraj, gdy obejrzałam z nią film "My So Called Love". Taka ciekawostka, że Vic i Barbie byli w związku przez 2,5 roku :) Ale z czego wyczytałam Barbie jest szczęśliwą żoną Wang Xiao Fei. Jakoś nie byłam o nią zazdrosna, gdy byli razem z Zai Zaiem, bardzo do siebie pasowali i myślałam, że będą parą, aż po grobową deskę tak jak zagrali w Marsie...
Lemon no koro. Opowiada o grupce osób kończących szkołę i każdy chce tak naprawdę podążyć swoją drogą, jednak nie każdy może to uczynić.
Nie wszystkie kobiety są złe, czyli Neui yan fau pui. Komedia, w której gra również panna Lun Mei Kwai (Perełka z filmu "...Secret").
